Door de ogen van een kind ...
Ik lig hier in een kleine, vreemde kamer
Alles om me heen is onbekend
Ik weet niet of het ooit normaal zal voelen
Ze zeggen dat het tijd kost – dat het went
Ik lig hier in een kleine, vreemde kamer
Het is hier best wel netjes en ook schoon
De mensen zijn heel aardig, maar ze zeggen
Dat ik hier vanaf nu voorlopig woon
Ik wist niet eens dat Nederland een land was
Ik had nog nooit gehoord van deze plek
Maar volgens mijn familie is het veilig
Voor mij voelt het nog altijd heel erg gek
We moesten allemaal opeens vertrekken
We kwamen hier en hadden bijna niets
De Nederlanders hebben veel geregeld
Ik kreeg hier zelfs een mooie, grote fiets
Ik lig hier in een kleine, vreemde kamer
Mijn vader kon niet mee, hij is nog daar
Hij moest er blijven om ook mee te vechten
Ons gezin is daarom niet meer bij elkaar
Ik lig hier in een kleine, vreemde kamer
Soms lopen er tranen langs mijn wang
De wereld is zo snel voor mij veranderd
Nu voel ik me onzeker en ook bang
Want wat als deze oorlog nooit voorbij gaat?
Ik zie de foto’s staan in elke krant
Wat als ik mijn vrienden nooit meer terugzie?
Blijf ik dan voor altijd in dit land?
Ik lig hier in een kleine, vreemde kamer
Het is zo anders dan mijn eigen huis
Het voelt wat vreemd – ik moet dus even wennen
Maar misschien voelt het toch ooit net zo als thuis
Anne Roozeboom
Dorpsdichter Eemnes
Benefiet Oekraïne - 18 juni 2022
Volg ons