Door de ogen van een kind ...

Ik lig hier in een kleine, vreemde kamer

Alles om me heen is onbekend

Ik weet niet of het ooit normaal zal voelen

Ze zeggen dat het tijd kost – dat het went

 

Ik lig hier in een kleine, vreemde kamer

Het is hier best wel netjes en ook schoon

De mensen zijn heel aardig, maar ze zeggen

Dat ik hier vanaf nu voorlopig woon

 

Ik wist niet eens dat Nederland een land was

Ik had nog nooit gehoord van deze plek

Maar volgens mijn familie is het veilig

Voor mij voelt het nog altijd heel erg gek

 

We moesten allemaal opeens vertrekken

We kwamen hier en hadden bijna niets

De Nederlanders hebben veel geregeld

Ik kreeg hier zelfs een mooie, grote fiets

 

Ik lig hier in een kleine, vreemde kamer

Mijn vader kon niet mee, hij is nog daar

Hij moest er blijven om ook mee te vechten

Ons gezin is daarom niet meer bij elkaar

 

Ik lig hier in een kleine, vreemde kamer

Soms lopen er tranen langs mijn wang

De wereld is zo snel voor mij veranderd

Nu voel ik me onzeker en ook bang

 

Want wat als deze oorlog nooit voorbij gaat?

Ik zie de foto’s staan in elke krant

Wat als ik mijn vrienden nooit meer terugzie?

Blijf ik dan voor altijd in dit land?

 

Ik lig hier in een kleine, vreemde kamer

Het is zo anders dan mijn eigen huis

Het voelt wat vreemd – ik moet dus even wennen

Maar misschien voelt het toch ooit net zo als thuis

 

Anne Roozeboom

Dorpsdichter Eemnes

 

Benefiet Oekraïne - 18 juni 2022